Wildgroei coaches (Lubach)

Afgelopen week was het item over de wildgroei aan coaches in Nederland, van Arjen Lubach. Erg grappig overigens. Thijs Launspach heeft hier wat mij betreft duidelijk op gereageerd op LinkedIn door aan te geven dat er ‘simpelweg’ vraag naar is doordat mensen het idee hebben dat ze altijd gelukkig horen te zijn. En dat dat anders zou kunnen (moeten?).

Daarnaast wil ik nog een aanvulling als reactie geven. Je kan namelijk heel makkelijk stellen dat het onzin, oplichterij en onkunde is (wat overigens misschien ook met regelmaat wel zo is), maar je zou het alleen zo neer kunnen zetten als je ook daadwerkelijk weet hoe de klanten van de verschillende coaches de coaching hebben ervaren en wat ze er aan hebben gehad en wellicht nog steeds aan hebben.

Nederland is een divers land met veel verschillende persoonlijkheden, waarden en normen en achtergronden. Je ziet terug dat mensen ook zeer diverse wegen bewandelen om zichzelf te ontwikkelen en te helen. Het een past bij de een, het ander bij de ander. Dit zie je o.a. ook terug in het coachingsaanbod. Zo zit er veel aanbod bij waar ik persoonlijk geen gebruik van zou willen maken, maar een ander weer wel. En dan blijft de hamvraag: wat heeft diegene er achteraf gezien aan gehad? Heeft het je leven verrijkt? Of was het weggegooid geld?

En dan is het ook nog zo dat als je het gevoel hebt hulp nodig te hebben bij bepaalde problemen of vraagstukken, je daar lang niet altijd makkelijk ergens mee terecht kan. Wachtlijsten zijn lang en voor niet alle vraagstukken kun je doorverwezen worden naar de hulpverlening.

Ik denk dat iedere coach zeer serieus moet nemen wie er tegenover je zit. Als coach stel je jezelf -als het goed is- continu de vraag “is deze persoon wel op de goede plek bij mij?”, “kan ik hem/haar wel verder helpen”, maar ook: “zit deze persoon op zijn/haar plek bij een coach? Of is andere hulp aan te raden?”. Als je je vak serieus neemt zeg je ook “nee” tegen een klant. Verwijs je een klant ook door. Geef je voorrang aan het welzijn van de ander en niet aan je eigen portemonnee.

Dus de vraag die het item van Lubach bij mij met name oproept is de vraag of alle coaches oprecht en kundig zijn. Wil je klanten binnen harken of wil je mensen verder helpen? Weet je zeker dat dat wat je doet een goede, duurzame meerwaarde is voor degene tegenover je? Ben je je bewust van de eventuele kwetsbaarheid van degene tegenover je?